Zamanımızın çoğunluğunu işyerinde geçirdiğimiz için çalışma hayatı önemlidir. Aslında çalışma hayatındaki insanlar önemlidir. Ben de son iki senedir benim için en önemli insanlardan biri olan Aynur Ablamla çalışıyorum. Aslında yaşıyorum demem daha doğru olur. Çünkü birlikte yediğimiz, içtiğimiz, sohbet ettiğimiz, misafirlerimizi ağırladığımız kendi evimiz gibiydi odamız. İşte ben böyle güzel bir ortamdan ve tabi ki Aynur Ablamdan ayrılmak zorunda bırakıldım. İstemiyorum demem bile yeterli olmadı...Belki inandırıcı gelmez ama boşlukta kaldım... Hem abla, hem en iyi öğretici, hem de her zaman her şeyime koşturan... Şimdi ben kime "ya Aynur Abla..." diye başlayan cümleler kuracam :(
Ablacım hani sadece yemek konuşuyormuş gibi olmayım ama sen hep diyorsun ya bana "tok evin aç kedisi" diye...İşte o kedi senin tostlarını, yemeklerini :) tabi ki sohbetlerini ve en çok da seni özledi...
Tekrar gelemeyeceğim diye birşey düşünmek istemiyorum asla...Giderken geri geleceksin sözüne güvenmek zorundayım... İnşaAllah en kısa zamanda yine birlikte çalışmaya başlarız ve o zaman hemencecik gelir...
4 yorum:
ah be kuzum dur şimdi böyle şeyler yazıp hem kendini, hem de beni üzme lütfen
hele az biraz zaman geçsin merak etme hallederiz dedim ya...
ben yaparım yine sana tostlar, yemekler
yeriz yine beraber (senden bana kalırsa tabi :) )
ben de seni özledim canım
az biraz sabır...
inşaAllah abla...evet benden sana kalmaz çünkü çok özledim toslarını...:)
Ne güzel bi dostluk.. :) Özendim.. :)
A.ÖZER;
Teşekkür ederim... İnşaAllah sana da nasip olur böylesi dostluk...:) Ama bizi ayırdılar:(
Yorum Gönder